Bir
coğrafya düşünün ki; yüz yıldır hiç suların durulmadığı…insan kanının oluk gibi
aktığı…insan hayatının bir tavuk canı kadar değerinin olmadığı…bir damla kanın
bir damla petrol etmediği…yüz yıldır kan, göz yaşı ve kaosun hakim olduğu…
Ortadoğu; dünyanın göbeği, kutsal kitaplara ve söylencelere göre ilk insanın
medeniyetler kurduğu, semavi dinlerin merkezi, çıkış noktası… Tek bir Tanrıya inandığını söyleyen ama aynı Tanrı adına 5 bin yıldır kan akıtan
insanların coğrafyası. Camideki Ezanın kilise çanlarına, Musevi ilahilerine
karıştığı topraklar. Bu topraklar üzerindeki insanların kanına ekmek doğrayan
yeni projeler…
Meşhur BOP yani
Bölünmüş Ortadoğu Projesi son sürat
devam ederken, Ortadoğu kan gölüne dönmüş, milyonlarca insan sefil ve perişan
aç biilaç vatanlarından olurken, taşeron örgütler İslam coğrafyasında tozu
dumana katarken Bölünmüş Ortadoğu Projesinin detaylarını araştırırken; yaşadığı
çağa değil, gelecek yüzyıllara bile ışık tutan Atatürk acaba Ortadoğu hakkında neler düşünüyordu diye düşünmeden
edemiyor insan. Atatürk zamanının tanıklarının hikayelerini okumak, Türkiye
Cumhuriyetinin o günün şartlarında izlediği Ortadoğu siyasetini incelemek için
kaynaklarımı karıştırmaya başladım. Gördüm ki, bizden özellikle bazı şeyler
saklanmış, gösterilmemiş. Sanki Atatürk sadece Türkiye ve batı ile alakadar
olmuş ve hiçbir şekilde Müslüman ülkelerle ilgilenmemiş. Hoş, o günkü şartlarda
kaç Müslüman ülke bağımsızdı ki? Ama kazın ayağı öyle değil işte!
Atatürk; Ortadoğu olarak adlandırılan uydurma İngiliz
teriminin kapsadığı coğrafyada Türkiye’nin var olabilmesi için emperyalistlerin
buradan çıkıp gitmesi ve bu bölge halklarının kendi kaderlerini tayin etmesi
gerektiğini bilen bir liderdi. Çünkü gerek bölge ülkelerinin ve gerekse
Türkiye’nin birinci paylaşım savaşında uğradıkları zararın ve açılan yaraların
ancak kendi imkanları ile kapanacağını, orada bulunan emperyalistler için insan
hayatının hiçbir öneminin olmadığını görüyordu. Ortadoğu ülkelerinin
geleceklerini emperyalistlerin insafına bırakmanın hayalcilik olduğunu bilen Atatürk
için Ortadoğu kaynayan bir cadı kazanıdır. Emperyalistlerin buradan kendi
rızaları ile çekilmeyeceği de aşikardır. “Fransızların,
Suriye ve Lübnan'a öyle kolay kolay istiklâl vereceklerinden emin değilim;
binaenaleyh biz, hareketimizi onlara da teşmil ederek, kısa yoldan gerek Suriye
ve gerekse Lübnan'a özledikleri istiklâllerini temin edebiliriz.'' (1)
diyerek bu ülkelerin halklarının Türk İstiklal mücadelesinden örnek almalarını
sağlamak gerektiğini belirtmektedir.
Irak
ve Suriye delegasyonu daha Türk İstiklal Savaşı devam ederken Gazi Mustafa
Kemal Paşaya gelerek, TBMM ordularının yaptığı ulusal savaşta kendilerine de
yardım etmesini istemişlerdir. Buna Gazi’nin cevabı aynen şu şekildedir; “Gücümüz ancak kendimizi kurtarmaya yetecek
kadardır; siz de bizim yaptığımızı yapıp, bağımsızlığınızı elde ediniz;
bilâhare, Federasyon mu olur, Konfederasyon mu olur, bir örgütte birleşiriz.”(2)
Gazi Mustafa Kemal ATATÜRK Ortadoğu
halklarının emperyalizme karşı uyanık olmaları gerektiğini, parçalı siyasetin
bu halkların esareti ve mahvolması demek olduğunu her fırsatta dile
getirmiştir. Özellikle İngiliz ve Fransız
işgal güçlerinin Irak ve Suriye’de halka ettikleri zulüm Türk toplumunda
da rahatsızlık yaratmıştır. Çok değil 15-20 yıl önce birlikte yaşadıkları
komşularının, soydaşlarının yaşadıkları elbette Türk halkını da, hükümetini de
rahatsız edecektir.
Atatürk
Osmanlı’nın enkazı üzerinde kalan ülkelerin bir şekilde istiklallerine
kavuşarak birlikte hareket etmelerini, tekrar bir imparatorluktan ziyade
federasyon veya konfederasyon şekliyle bir araya gelmelerini arzulamıştır. Ona
göre bu coğrafyada başka türlü barış gelmesi imkansızdır. Ayrıca dün birlikte
yaşayan Türk ve diğer unsurların yine bir ve beraber olmamaları için bir neden
yoktur.
''...ben bu işi yaparken emindim
ki, asırlardan beri beraber yaşamış, dindaşlık yapmış insanlar, ayrılamazlar.
Yalnız imparatorluğun yarattığı birtakım su-i tefehhümlerin (kötü anlayışların)
unutulabilmesi; ve nihayet, beraber yaşamış bu insanların birbirini
anlayabilmesi için, muayyen bir zaman geçmesi lâzımdı. (…) fakat bu hakiki
güneşin doğduğu günü anlamak için, biz ve dostlarımız, güneşi saymayanların
haksız tazyiklerinden mülhem olmak için, daha fazla beklememeliyiz...'' (Suriye
Dışişleri Bakanı ile konuşması)(3)
Ortadoğu ülkelerinin kurtuluşa erebilmesi,
halkların huzurlu, bağımsız ve müreffeh olabilmesi için ancak ve ancak milli uyanış
ile mümkün olabilecektir. Asıl sıkıntılı mesele ise kazanılan bağımsızlığın
korunması ve sürdürülebilmesidir. Kukla
hükümetler ile bunun olamayacağı aşikardır. Dünün galiplerinin buna müsaade
etmeyecekleri de yadsınmaz bir gerçektir. Cetvelle çizilen sınırların ne kadar
sağlam olacağı, kin ve nefret üzerine inşa edilen hükümetlerin ne kadar adil
olacakları, sözde parlamentoların ne kadar demokrat olacakları, silah zoru ile
birbiriyle yaşamak zorunda bırakılan düşman
mezhep yada kabilelerin ne kadar kardeşçe yaşayacakları, siyaset
biliminden anlamayan insanlar için bile tahmin edilemeyecek şeyler değildi. Mustafa Kemal Paşa bu nedenle
istiklalini kazanan Ortadoğu ülkelerinin
Türkiye ile birleşmesini açık bir biçimde teklif etmiştir.
Özellikle
kutsal beldelerin yabancı asker çizmesi altında bırakılması gerek Mustafa Kemal
Paşa ve gerekse genç Türkiye Cumhuriyetinin idarecileri için onur meselesi
olmuş, Ankara mukaddes beldelerin esaretine izin vermeyeceğini dünyaya ilan
etmiştir.
“Arapların, Avrupa siyasetine nüfuz edemeyip bu sözde istiklal
kelimesine inandıkları ve bu uğurda Arap memleketlerini Avrupa emperyalizmine
esir kıldıkları çok şayanı teessüftür. Arapların arasında mevcut olan
karışıklığı ve hoşnutsuzluğu kimse bizim kadar bilemez. Biz vakıa bir kaç sene
Araplardan uzak kaldık. Fakat şimdi kendimize kafi derecede güvenip kudretimizi
bildiğimiz için İslamiyet’in mukaddes yerlerinin Musevilerin ve Hıristiyanların
nüfuzunun altına girmesine mani olacağız. Binaenaleyh şunu söylemek istiyoruz
ki, buraların Avrupa emperyalizminin oyun sahası olmasına müsaade etmeyeceğiz.
(…) Peygamber’in son arzusu yani, mukaddes toprakların daima İslam
hakimiyetinde kalmasını temin için hemen bugün kanımızı dökmeye hazırız.
Cedlerimizin (dedelerimizin), Selahaddin’in idaresi altında, uğrunda
Hıristiyanlarla mücadele ettikleri toprakların yabancı hakimiyet ve nüfuzunun
tahtında bulunmasına müsaade etmeyeceğimizi beyan edecek kadar bugün, Allah’ın
inayeti ile kuvvetliyiz. Avrupa bu mukaddes yerlere temellük etmek için
yapacağı ilk adımda bütün İslam aleminin ayaklanıp icraata geçeceğine şüphemiz
yoktur.” (4)
Atatürk
İslam aleminin birleşmesi için azami gayret sarf etmiştir. Bu amaçla kurulan
Sadabat Paktı çok güzel bir örnektir. (5)
Yukarıda
anlatılanlardan sanılmasın ki Atatürk ve Türkiye Cumhuriyetinin hedefleri
yeniden Osmanlıyı diriltmek, yeniden imparatorluk kurmaktı. Asla!...bilakis
Atatürk’ün yegane isteği ezilen ve sömürülen İslam Coğrafyasını bir bayrak
altında olmasa bile müstakil ve müttefik hükümetler şekli ile görmek, ezilen ve
sömürülen İslam aleminin Türkiye'nin açtığı istiklal yolunda ilerlemesini,
Müslüman halkın yüzyılların bağnazlığı
ile karanlığa gömülmekten ziyade Türk Devrimini örnek alarak kalkınmasıdır. Bunun
ne kadar gerçekleştiği konusuna gelince; büyük önderin 10 Kasım 1938 de ki
ölümünden sonra Türk Dış Politikasının hangi mecralardan geçtiğine bakmak
yeterli olacaktır.
Emperyalistlerin
Ortadoğu ve İslam coğrafyasından ellerini çekmeleri ancak tek damla petrol
kalmayınca mümkündür. O halde yapılacak tek şey; Fas’tan Bangladeş’e kadar
İslam ülkelerinin ortak bir akılda birleşmeleridir. Bu yapıldığı taktirde emperyalizmin “Böl. Parçala ve yut!”
ideolojisi bu coğrafyada uygulanamaz hale gelecektir. Son yüzyılda ne hikmetse
ağıtlar hep Ortadoğu halklarının diliyle yapılırken, kahkahalar İbranice,
İngilizce, Almanca ve Fransızca atılmaktadır!
Türkiye terk ettiği 1938 politikasına
acilen dönmek zorundadır. Yoksa bu coğrafyada ne akan kan, ne yakılan ağıtlar
durmayacaktır! Bu gün emperyalistlerin dayattığı Bölünmüş Ortadoğu Projesinin (BOP)
tek ilacı Birleşik Ortadoğu Projesidir! Bunun için mevcut yönetimlerin hepsinin
de ortak akılda buluşması şarttır! Yoksa bu coğrafyada ne akan kan, ne de göz
yaşı durmayacaktır.
DİP NOTLAR:
1-Hasan Rıza Soyak, Atatürk'ten Hatıralar
2-Sadi Borak , 'Gizli Oturumlarda Atatürk'ün Konuşmaları',
Çağdaş Yayınlar, 1977
3--Hasan Rıza Soyak,
'Atatürk'ten Hatıralar
4-Başbakanlık
Cumhuriyet Arşivi-1937 (Dahiliye Vekaleti Matbuat Umum Müdürlüğü)
5-8 Temmuz 1937 İran
–Tahran (Türkiye, Irak, İran, Afganistan arasında imzalanmıştır.)
