Mizah ancak benim hürriyetime, şahsıma, milliyetime ve inançlarıma saldırmadığı, beni rencide etmediği sürece güzeldir. Eleştiri çağdaş demokrasilerin olmazsa olmazı, toplumların bir arada yaşaması için en güzel kontrol aracıdır. Ancak eleştiri yapayım derken işin dozunu kaçırmak eleştiri değil hakarettir, küçük düşürmektir. Bu tavır hem kanunlar önünde, hem de toplum vicdanında da suçtur!
Suçu işleyeni cezalandırmakta kişilerin değil, bağımsız mahkemelerin görevidir. Her kim olursa olsun yapılan bir eylemden dolayı kanun önünde suçlu bulunmadıkça cezalandırılamaz. Bu görevi kimse kimseye vermemiştir. Hele hele Allah adına hiçbir kimse bir diğerini cezalandıramaz!
7 Ocak 2015 pek çok kişi için sıradan bir gündü. Ancak Fransa’nın başkenti Paris’te yayın yapan Charlie Hebdo adındaki mizah dergisi için hiçte sıradan bir gün olmadı. Kardeş oldukları söylenen iki kişi Hazreti Muhammed’i uygunsuz bir biçimde çizdikleri için dergiye baskın veriyor ve ikisi polis memuru 12 kişiyi katlediyor. Bir anda dünyanın gözü Fransa’ya çevriliyor, saldırı lanetleniyordu. Saldırıyı Yemen’de yasadışı olarak faaliyet gösteren El Kaide örgütü üstleniyor, haber ajanslarında bu saldırı “Fransa’nın 11 Eylülü” olarak adlandırılıyordu. Masum insanlar İslamcı(!) teröristlerce katlediliyor, Fransız halkı diken üstünde duruyordu. Kamuoyu desteği %18 lerde olan Fransa cumhurbaşkanı Hollande’in popülaritesi bir anda %51 e fırlıyordu. Paris’te toplanan 1,5 milyon kişi terörü lanetliyor, 60 binden fazla basılmayan mağdur(!) dergi bir anda 3 milyon adet basılıyordu. Daha bir hafta öncesine kadar kamuoyundan askeri operasyonlar için destek alamayan Fransa hükümetine kamuoyunun verdiği bu önemli desteğin arkasında yatan en önemli neden bu kanlı dergi baskınıydı.
Görünende terörist bir saldırı. Ancak birde aynanın arkasında saklı kalan bir sır var. Bu kadar profesyonelce hazırlanan bir saldırının ardından ölü yakalanan iki saldırgan. Konuşturulmayan iki saldırgan!
Bu dergi 1968 kuşağının etkisi ile kurulmuş. Siyasi hiciv dergisi. Ancak özellikle İslamiyete ve onun kutsallarına saldırıyı kendine görev addetmiş lafta sol tandaslı, ama gerçekte Hristiyan Fundemalisti denilecek kadar İslam düşmanı bir matbuat. Öyleki yaptıkları İslam karşıtı yayınlarla İslam düşmanlığının bayraktarlığını yapan bir matbuat…Bu yaptıkları İslama ilk saldırıları değil. Defalarca İslam karşıtı yayınlarından dolayı tehditler almış bir yayın. Ne hikmetse 1992 yılında tekrar yayın hayatına başladığından bu yana İslam karşıtlığında Fransa basının bayraktarlığını yapan dergi baskın sonrası çıkan sayısında yine kapağında İslam peygamberi Hazreti Muhammed’i tasvir ediyor ve Hz. Muhammed büyük harflerle Fransızca “Je Suis Charlie” (Ben Charlie’yim) yazılı bir dövizi tutuyor. Üstte ise yine büyük harflerle “Tout est pardonne” (Her şey affedildi) yazıyor.Ne kadar masum(!) bir yaklaşım…
Medeni dünya bir anda masum ve canı yanmış Fransa’nın yanında yer aldı. Çok ali cenap bir yaklaşımdı elbete.
Öyle ki, mağdur Fransa ve onun mağdur hükümeti Paris’te yapılan yürüyüşün hemen arkasından bir açıklama yaparak “Fransa devletinin Irakve Suriye’de faaliyet gösteren IŞİD (ISIS) terör örgütü hedeflerini vurmak için Doğu Akdeniz’e uçak gemisi gönderme kararı aldığını duyurdu. Ne hikmetse birden aklıma 11 Eylül İkiz Kuleler saldırısı ve arkasından yaşananlar geldi. Hazırlanan senaryolarla işgal edilen Irak, kan gölüne çevrilen Orta Doğu geldi birden gözlerimin önüne. Komplo teoricilerinin yılladır dillendirdikleri senaryolar…
Aslına bakarsanız Fransız devleti öyle çok masum bir devlet değildir. Özellikle Orta Afrika ve Cezayir’de yaptıkları katliamlarla dünya tarihinde eşsiz(!) bir yere sahiptir Medeni Fransa Devleti…
Cezayir’de 1830 yılında başlayan Fransız sömürgeciliği bittiği 1963, senesine kadar 1,5 milyon Cezayirli Müslümanın canına mal olmuştu. Pek çok Müslüman Cezayirli kötü muamele ve işkenceden geçirilirken kadınlar sistematik bir biçimde tecavüze uğramıştır. 8 Mayıs 1945 te Setif şehirinde savaştan sonra vaad edilen bağımsızlık için gösteri yapan halka makinalı tüfek ile ateş açılmış binlerce kişi öldürülmüştür. [1] Fransız Lejyonu halkın üzerine ateş açarken, cezaevlerinden çıkartılan azılı mahkumlar silahlandırılmış ve halka saldırtılmıştır. [ 2 ] Sistemli bir şekilde Müslüman kadınlara tecavüz edilirken, katliama sadece Fransız Lejyonu değil, Cezayir’de yerleşik bulunan Fransız asıllılarda katılmıştır. Tecavüze uğrayan kadınlar işkenceye tabi tutulmuş, uzuvları kesilmiştir. [ 3 ] Fransız Jandarması, ordusu ve OAS isimli (Organisation de l'armée secrète-Silahlı Gizli Ordu Örgütü)
Marifetiyle Cezayir’de Müslüman halka sistematik bir soykırım uygulayan Fransa devleti bu güne kadar yaptığı soykırımı resmi ağızdan kabul etmemekte direnmiş, ancak olmayan, tarihi kroniklerde var olmayan bir Ermeni Soykırımını(!) kabul ederek ne kadar medeni bir ülke olduğunu dünyaya ilan etmiştir. [4]
Sadece Cezayir ile sınırlı değildir medeni(!) Fransa’nın marifetleri. Sömürgesi olan Orta Afrika ülkelerinin sadece yer altı ve yer üstü kaynaklarını değil, insan kaynaklarını dahi sömürmekten geri kalmayan Fransa, bu ülkelerde kalıcı olabilmek adına hiçbir ayrılığı olmayan insanların arasına kabile kültürünü oturtmuş, insanları Hutu, Tutsi gibi isimlerle birbirlerine düşman etmiştir. Aslına bakıldığında Bantu halkları olarak adlandırılan ve Sahra Altı olarak adlandırılan bölgelerde yaşayan bu insanlar sömürgeci yönetimlerin “Böl, Parçala ve Yönet” felsefesine hizmet etmeleri adına kabilelere ayrılmış ve aralarına nifak tohumları ekilmiştir. [5] Fransa çekildiği Orta Afrika ülkelerinin sömürülmesi sevdasından vazgeçmiş değildir. 1994 yılında, Ruanda’da, yüz gün içerisinde 800.000 Tutsi ve ılımlı Hutu katledilmiş ve bir soykırım gerçekleştirilmiştir. Ruanda’da gerçekleştirilen soykırım konusunda en fazla suçlanan ülke Fransa olmuştur. O dönemde Fransa, soykırımı gerçekleştiren Hutu hükümetinin en yakın dostu ve destekçisidir. Bu konuda Fransız yetkililerin şimdiye dek attığı en ileri adım, Fransa Dışişleri Bakanı Bernard Kouchner’in ülkesinin soykırımla ilişkisi
olmadığını söylerken “bazı siyasi hatalar” yapılmış olduğunu kabul etmesidir. Ruanda hükümeti, Fransa’yı resmi olarak soykırımda aktif rol oynamakla suçlamış, Fransa’nın soykırımdaki rolünü araştırmakla görevlendirilen bağımsız bir komisyon, iki yıllık çalışmadan sonra, 500 sayfalık bir rapor hazırlamıştır. Fransa’yı suçlayan raporda, Hutu rejiminden ele geçirilen belgelere yer verilmiş ve Fransa’nın Ruanda ordusuna büyük miktarda silah yardımı yaptığı, Fransız askerlerinin soykırımı gerçekleştiren Interahamwe milislerini eğittiği, yer yer çatışmalara katıldığı iddia edilmiştir. Fransa, soykırımı gerçekleştiren bazı Hutuları korumakla da suçlanmıştır [6]
Yakın tarihten verdiğim bu örneklere bakarak Fransa devletinin masumane(!) tavırlarının sadece sömürgelere yönelik olduğu düşünülmemelidir. Türkiye tarihinde de Fransa devletinin silahlandırdığı Ermeni çetecilerin yaptığı katliamlar toplumsal hafızamızda tazeliğini korumaktadır. Ermeni gönüllülerin Fransızlar tarafından teşkilatlandırılarak Müslüman Türk halkına nasıl saldırtıldığı, katliam yaptırıldığı resmi belgelerle sabittir. [7] Maraşa’ta Sütçü İmam olayı, Gazi Antep savunması, Çukurova’da Ermeniler tarafından yapılan bütün katliamlar medeni (!) Fransa devletinin himayelerinde gerçekleşmiştir. [8]
Bu gün ortaya çıkan durumun tek bir izahı vardır; BOP adı altında uygulamaya konulan ve Orta Doğuda 22 devletin sınırlarının değiştirilmesini amaçlayan büyük paylaşımda geride kalan Fransa devleti sahnedeki yerini alabilmek adına bu oyunu tertip etmiştir. Hani derler ya; biz bu oyunu daha önce görmüştük, işte öyle!
Biz ne zaman ki olmayan soykırım kararını kaldırır ve Türk Milletinden bunun için özür diler, ne zaman ki mazlum Cezayir halkına yaptıklarını itiraf ederek af diler ve ne zaman ki 800 bin kara derili mazlumdan yaptıkları için bağışlanmayı diler… İslama saldırmayı marifet saymaz…Biz işte o zaman Tout est pardonne monsieur (Her şey affedildi bayım) diyebiliriz! İşte o zaman Fransız devletinin masumiyetine ve dürüstlüğüne inanabiliriz!
DİP NOTLAR:
1- Morgan, Ted, My Battle of Algiers, (Cezayir Bağımsızlık Savaşı) S. 17, ISBN 0-06-085224-0.
2- Morgan, Ted, My Battle of Algiers, (Cezayir Bağımsızlık Savaşı) S. 26, ISBN 0-06-085224-0.
3- Alistair Horne, A Savage War of Peace: Algeria 1954–1962 (New York: The Viking Press, 1977), p. 26.
4- 2008/913/JAI numaralı karar Fransa Ulusal meclisi 22.12.2011
5- Derek Nurse, 2006, "Bantu Languages", in the Encyclopedia of Language and Linguistics
6- KEMAL, İsmail. Ruanda Soykırımı, 16 Ağustos 2010,
7- Armenia and the president; A Letter to Mr. Harding on the Problem of Effective Protection of Christian Minorities Under Turkish Rule, New York Times, 14 Kasım 1922 tarihli makale.
8- Genel Kurmay Askeri Tarih ve Stratejik Etüt Başkanlığı Arşivi-Maraş Savunması
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder